Skip to content

Het verhaal van Sietske

Mijn naam is Sietske en ik ben 23 jaar oud. In de laatste week van september dit jaar is bij mij de ziekte van Bell geconstateerd. Op donderdag kreeg ik pijn achter mijn oor, op vrijdag kreeg ik allemaal tintelingen aan de rechterkant van mijn gezicht en de pijn achter mijn oor werd nog heviger.

Op zaterdagochtend werd ik wakker en was de hele rechterkant van mijn gezicht verlamd. Op dat moment is dat zo raar en ik had nog nooit van de ziekte gehoord, ik dacht echt dat ik verkeerd op mijn gezicht had gelegen tijdens het slapen en dat het wel weer bij zou trekken. Maar het trok niet bij en ik kwam achter steeds meer symptomen. Ik kon mijn oog niet meer dicht krijgen, had bijna geen smaak, kon niet tegen geluiden en mijn mond trok scheef. Verder kon ik ook niets bewegen in mijn gezicht.

Ik raakte toch wel een beetje in paniek en ben naar de huisartsenpost gegaan. Na daar twee keer geweest te zijn bleek dat ik de ziekte van Bell had. Ik kreeg een hele buts medicijnen mee naar huis, zoveel dat je je alleen daarvan al niet lekker ging voelen. Ik kreeg ook een prednisonkuur waardoor ik een beetje wazig werd.

Drie weken lang heb ik alleen maar op de bank gehangen en in bed gelegen. Ik kon niet lezen, geen televisie kijken en zeker niet achter de computer zitten. Na nogmaals bij de huisarts geweest te zijn ben ik begonnen met fysiotherapie. Het duurde erg lang voor er ook maar een beetje verbetering ging optreden.

Ik begon het al een beetje benauwd te krijgen, want op internet lees je vaak dat het ongeveer in 6 tot 8 weken weg moet trekken. En bij mij ging het toch echt niet zo snel. Ik ben dan ook een poos niet naar school geweest en ook mijn bijbaantje moest even wachten. Aangezien de artsen vooral rust opgeven voor een goed herstel.

Ondertussen werd ik op de wachtlijst voor de KNO-arts gezet, omdat ik veel pijn kreeg in mijn gezicht. Het voelt alsof het helemaal blauw en beurs is. De pijn achter mijn oor was gelukkig ondertussen weggetrokken, al had dat veel te lang geduurd. Langzaam maar zeker begon alles een beetje bij te trekken. Ik had niet meer zo veel last van geluiden, kon weer een beetje fatsoenlijk lachen en ik hoefde mijn oog niet meer dicht te plakken. Na lange tijd werd ik weer een beetje positief.

Nu ben ik echter bijna een half jaar verder en ik heb er nog steeds erg veel last van. Ik heb nog steeds veel pijn in mijn gezicht, mijn neus en de onderkant van mijn oog zijn nog steeds verlamd en ik heb nog veel last van trillingen en tintelingen. Van de KNO- arts heb ik een paar weken geleden weer een viruskuur en een prednisonkuur gehad om de zenuwen te stimuleren, dit is helaas niet gelukt. En de kans op eigen herstel is ondertussen nihil geworden.

Het enige wat de KNO-arts nog kon voorstellen was het compleet uitschakelen van mijn zenuwen, zodat ik geen pijn meer heb, maar ik geloof niet dat dit iets is, waar ik op 23-jarige leeftijd al voor ga kiezen. Ik ben bang dat ik met de pijn en de verlamming moet gaan leren leven, maar dat zal erg lastig worden!!!

Dit bericht heeft 0 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top

Gratis Consult

Schrijf je in voor een gratis consult van 15 minuten bij een van onze partners.

Schrijf je in voor een gratis consult