Skip to content

Het verhaal van Natasja

Tegen het eind van mijn zwangerschap was ik 22 kilo aangekomen en ik hield ook behoorlijk vocht vast. Elke nacht was ik wel een paar uur wakker en ik had sowieso al geen rust in mijn kont. Verhuizen tijdens zwangerschap is dan ook niet aan te raden. Bracht bij mij in ieder geval een hoop stress en zeker op het laatst tijdens de nesteldrang!

Maar toen duidelijk werd dat het risico van thuisbevallen te groot was vanwege een groot kindje in mijn buik heb ik de laatste week van mijn zwangerschap nog lekker genoten op ons kersverse terras in de tuin. Want alles hoefde niet meer per se steriel te blijven van mij. Vervelend was wel die enorme pijn onder mijn rechter oor en boven mijn rechter oog. Ach, zouden wel hormonen zijn, dacht ik. Emotioneel was ik ook.

Er liep volgens mij al wat vruchtwater af, dus 9 april zou ik ’s ochtends de dokter bellen.Slapen kon ik toch al niet en mijn gezicht voelde zo vermoeid dat ik maar vroeg onder de douche kroop. Zittend op een stoel onder de straal “even” mijn tanden poetsen dacht ik. Euh………? Niet dus, dat was raar. Kon de tandpasta niet uitspugen en mijn mond trok scheef! Hellup, mijn oog ging ook niet dicht. Snel mijn vriend wakker gemaakt die gelijk overeind vloog uit bed toen hij me zag.

Ik kon de dokter pas om acht uur bellen, dus eerst mijn moeder gebeld die vond dat mijn stem wel erg “net wakker” klonk. Sommige letters kon ik niet uitspreken en van een blik in de spiegel werd ik niet bepaald vrolijk. Bij de dokter schaamde ik mij voor de andere mensen in de wachtkamer. Maar ik kon mijn tranen drogen want de dok had met de gynaecoloog gebeld en die kende een vrouw die dat ook gehad heeft bij de zwangerschap en na de bevalling was het weg!

Ik moest wel even naar het ziekenhuis komen om het vruchtwater te laten controleren. Daar aangekomen mocht ik gelijk niet meer naar huis. De neuroloog en kno-arts naar mij gekeken. Was geen virusinfectie. Wel erge gezichtsverlamming, want mijn rechter helft deed niks meer, mond hing naar beneden ,oog ging niet dicht, nekspieren deden niks. Dus na de bevalling werd prednisolon voorgeschreven, nee kon geen kwaad met de borstvoeding, dus no problem.

Eerst nog even bevallen. Deze werd ingeleid en dat schoot niet erg op. 11 april had ik nog maar 7 à 8cm ontsluiting en er werd besloten tot een keizersnee. Gelukkig had (en heb) ik heel veel steun van mijn vriend gehad. Onze 5 kilo zware, grote, prachtige zoon kwam heel gezond ter wereld, wat een geluk.Verder was ik doodop en had ik enorm veel pijn na de keizersnee. Begonnen met de prednisolon natuurlijk. Van een zuster moest ik de volgende dag al vrolijk naast mijn bed staan springen terwijl ik nog niet eens op mijn zij kon draaien van de pijn en dan die vermoeidheid nog! Gelukkig mocht ik na 4 dagen met mijn vriend en zoon naar huis.

We kregen geweldige kraamhulp en de vrolijke, langverwachte, gelukkige kraamtijd kon beginnen. Niet dus. Ik was kapot, schaamde mij voor mijn gezicht, kon niks aan , was doodmoe, had angstdromen en die gingen steeds over hoe ik verder verlamd raakte en alles geel werd en ik schokkerig wegzakte.

Kon onze zoon niet tillen vanwege de wond en toen ik na 4 dagen wilde helpen met hem in bad doen werd ik zo akelig en misselijk en werd weer alles geel net als in die “dromen” ’s nachts. Ik op bed, moest toch een keer plassen en daar gebeurde het echt.

Ik zakte echt schokkerig in elkaar. Mijn vriend was bij mij, de kraamhulp belde de dokter. En ja hoor, daar kon ik weer terug naar het ziekenhuis. De kleine mee gelukkig.

Wat bleek? Prednison had als bijwerking dat het wonden kan laten ontsteken. Ach, ik had maar een klein wondje toch? Ahum. Inmiddels was de kuur van medicijnen afgelopen en kreeg ik weer een ruggenprik. Daarbij werd een halve kilo ontsteking uit de wond gehaald (ook nog een zenuw geschampt maar dat is bijzaak). Als de ontsteking weg was, zou de verlamming ook weg zijn, werd mij verteld.Daarna wel heel rustig aangedaan in het ziekenhuis en me niks aangetrokken van sommige zusters die vinden dat je alles wel al moet kunnen.

Mijn gezicht trok gelukkig wat bij. Mijn rechter mondhoek ging wat meer omhoog en ik kon nu ook zonder rietje drinken.Wel nog steeds ’s nachts mijn oog afplakken.Na 3 dagen mocht ik gelukkig weer naar huis. Wel de antibioticakuur afmaken.

Ons zoontje is nu 5 weken en vorige week zijn we bij de neuroloog geweest. “Mooi bijgetrokken mevrouw. Oh ja, uw linkerkant doet hartstikke leuk mee en uw rechterkant blijft nog wat achter maar dat kan nog wel 2 jaar duren en misschien gaat het nooit over.” “Pardon?? Na 6 weken was het toch zeker over?” “Nee hoor mevrouw heb ik dat gezegd? En die bril staat u toch leuk, wat geeft het dat u uw lenzen niet in kunt houden”
Tsja dat viel tegen!

Maar ik ben dus heel benieuwd , Mijn gezicht is ook echt wel bijgetrokken maar ik zie het gewoon heel goed. Durf niet te lachen in gezelschap want links gaat mijn mond veel verder dan rechts. Wat wel goed voor de lijn is, is dat ik niet meer eet in gezelschap want dan trekt mijn mond zeker scheef. En iedereen denkt dat ik knipogen geef en dat de verlamming links zit . Mijn linker oog is namelijk een stuk kleiner nu. (Nee hoor, mijn rechter is groter…)

Ik oefen veel zelf en ik kan nu mijn wangen weer bol blazen, al blijft mijn linker wang wat achter. Wat vreemd is omdat de rest van de verlamming rechts zit. Mijn nekspieren doen weer mee en de p,s,f en v kan ik ook weer normaal uitspreken.

Ik wens iedereen een voorspoedig herstel en voor alle zwangeren die die Bell’s palsy gekregen hebben: geniet toch enorm van je zwangerschap en je kind daarna, want het is het echt wel waard.

Dit bericht heeft 2 reacties

  1. Ook heb de ziekte van Bell gehad tijdens mijn zwangerschap en het is zonder medicatie helemaal goed gekomen en het heeft totaal geen effect op mijn dochter gehad.

  2. Hoi wat een verhaal, nu is het zo dat bij m’n zusje die zwanger is ook de ziekte v Bell is geconstateerd ze ziet er erg slecht uit op het moment ze is nu 35 wk zwanger en ze mag geen prednison slikk v huisarts Ze vroeg zich af of dit schadelijk is voor de baby??? Want anders Will ze de baby nu al gaan halen en dat ziet ze eigenlijk nog niet zitten ze heeft nu net d’r tweede dag verlof!! Zo zielig voor d’r, wat zou jij adviseren niks doen en afwachten tot de baby komt en dan het risico lopen dat he blijvende beschadiging over houd ws!, of med nemen? Ze weet het niet goed en vind het een moeilijke beslissing,, Maar ze wil ook niet zo blijven wat ik ook goed begrijp graag hoor ik wat van he terug
    Groetjes joske

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top

Gratis Consult

Schrijf je in voor een gratis consult van 15 minuten bij een van onze partners.

Schrijf je in voor een gratis consult