Een week voor kerst 2023. Tandenpoetsen en je mond willen spoelen terwijl ineens alles zomaar…
Het verhaal van Mary
Mijn aangezichtszenuw is er mee opgehouden op 21 april 2002. Ik was toen 39 weken in verwachting van mijn eerste kindje. Ik ben 28 jaar. Op een ochtend kwam ik uit bed en toen deed mijn linkerkant van mijn gezicht het niet meer. In eerst instantie had ik het niet gezien. Ik liep snel naar beneden omdat ik trek had in een kopje thee en een broodje. Ineens kon ik niet meer kauwen aan de linkerkant.
Ik raakte helemaal overstuur en dacht eerst dat ik een hersenbloeding had gehad. Dus naar de huisarts en die vertelde dat mijn aangezichtszenuw het niet meer deed. Hij beweerde dat het door de tocht kwam. Ik zei: ‘Ja, ja, als ik een snotneus had, geloofde ik u, maar nu niet.’
De KNO-arts had nog nooit iemand zo jong gezien met facialisparese en helemaal niet iemand die hoogzwanger was. Maar waarom de aangezichtszenuw was uitgeschakeld wisten ze niet. Het was waarschijnlijk een virus dat het veroorzaakt had. Ze konden niets met mij want ik was hoogzwanger en kon geen medicijnen slikken. Je kunt namelijk prednison met een hoge dosis antibiotica slikken wat misschien het proces tot genezing versnelt, maar hier waren ze nog niet zeker van.
Nou, sorry hoor, maar als ze niet zeker weten of het helpt, ga ik niet dat slikken ook al was ik niet zwanger geweest. Ik kon niet goed eten en drinken: alles liep me uit mijn mond en het drinken lukte me alleen met een rietje. Ik had ook erg veel pijn aan de zenuw, met name als ik op bed lag en dat was vervelend. Hierdoor sliep ik maar twee uurtjes per nacht en daarna was ik wakker. Ik hield ook veel vocht vast in mijn zwangerschap. Met 40 weken en 6 dagen ben ik bevallen en toen was de pijn eigenlijk weg.
Ben nu 4 weken verder en het gaat iets beter met mijn mond. Hij staat nog wel scheef, maar ik kan tenminste zonder rietje drinken en zonder te morsen. En het dove gevoel is ook uit mijn tong. De KNO-arts begrijpt het niet, hij zegt dat het los staat van mijn zwangerschap en het is toeval dat mijn pijn na de bevalling weg was, dat hoorde bij het herstel proces. Mijn oog knapt nog niet op: het knippert niet en het traant erg als ik naar voren buig. Vervelend is dat. Maar volgens de KNO-arts moet het oog als eerste verbetering geven en dan je mond, maar bij mij is het andersom.
De aangezichtszenuw werd doorgemeten om te kijken of hij nog wel prikkeling gaf. Dit onderzoek werd gedaan omdat ik daar op stond. Het was nog wel wat te vroeg, maar ik wilde wel weten wat er gaande was. De KNO-arts zou het liefst deze onderzoeken pas na drie maanden willen doen. Hij geeft mij een jaar om volledig te herstellen. Uit het onderzoek bleek dat mijn aangezichtszenuw het minimaal deed. Het was toen al bijna tien weken, er had meer herstel in moeten zitten. Als het na een jaar niet beter is geworden dan hou ik die restverschijnselen.
Ben een maand later door de MRI-scan geweest om te kijken of er geen tumor in mijn hoofd zat. Dit was echter gelukkig niet zo. Ik ben wel erg moe en kan me ook minder goed concentreren, wat ik heel vervelend vind. Mijn gezicht knapt nu wel een klein beetje op en ik zal nog een afspraak maken met het AZG in Groningen voor mime-therapie. Er zijn daar fysiotherapeuten die dagelijks met dit soort patiënten werken.
Dit bericht heeft 0 reacties