Het verhaal van Jannet

Ik ben wel gerustgestelder door de ervaringen die ik lees van anderen, maar onbewust ben je toch bang dat er verder nog iets achter zit. De huisarts zegt dat het in het ergste geval een tumor kan zijn die op je gezichtszenuw drukt. Dan duren die weken tot de eerste week van mei wanneer ik naar de neuroloog kan toch wel heel erg lang. Je zit zo in het onzekere……

Afwachten, afwachten dat is alles wat je kunt. En elke morgen een sprintje uit bed om in de spiegel te kijken of het wat beter is geworden. (ach tis goed voor je ochtendgymnastiek). Af en toe moet je er ook maar een geintje van maken. Ik ben momenteel toch een van de besten die André van Duin na kan doen, haha.
Goed, dit was het voor vandaag, ik vertel snel weer meer.

Update 23 april 2003:

Vandaag alweer ruim een week geleden dat ik met Bell werd geconfronteerd. De enige verandering is dat ik sinds de laatste 2 dagen een ontzettend tranend oog heb aan de verlamde kant van mijn gezicht. Zou dit een goed teken zijn? Ik hoop het maar, misschien begint er weer iets te functioneren.

Verder is alles bij het oude. Kun je nagaan: ik noem het al ‘oude’ terwijl het pas een week verder is. Je moet je toch niet voorstellen dat het altijd zo zou blijven. Goh, zegt men dan, wat erg, vooral voor een vrouw. Hopen maar dat het over gaat. Waarom erg voor een vrouw? Dit is toch voor iedereen even erg? Mijn kinderen kijken mij soms aan alsof ze me niet eens goed herkennen. Of is dit gevoelsmatig?

En het feit dat ik koppijn blijf houden maakt me nog steeds angstig. Wie weet zit er toch wat achter. Dit kun je toch niet zomaar krijgen. Ben erg op zoek naar een oorzaak. Die ze misschien wel nooit vinden, wie zal het zeggen. Morgen weer een dag, kijken wat die weer zal brengen!

Update 27 april 2003:

’t Is niet te geloven, maar voel me vandaag voor het eerst in weken weer beter en kijk ook weer wat optimistischer de toekomst tegemoet. Vandaag lijkt het namelijk alsof ik weer iets kan bewegen met mijn rechter mondhoek. Verbeeld ik het me of is het echt waar…… Ook mijn man zegt dat het beter lijkt. Wie weet gaat het nu dan toch beter, we zullen zien.

Wel heb ik nog ontzettend last van een tranend oog aan de verlamde kant van mijn gezicht. De tranen biggelen over mijn wangen, heel vervelend. Of is het een goed teken? En verder blijft de hoofdpijn, met name als ik ’s morgens opsta heb ik hier het meeste last van. Alsof ze elke keer met een speld in mijn hoofd en achter mijn oor prikken. Hadden anderen dat ook? De huisarts heeft wel gecontroleerd op middenoorontsteking, maar dit was prima. (schijnt nog wel eens voor te komen bij Bell.) Al met al toch een beetje optimisme, heerlijk. Hopelijk gaat het nu vooruit. We zullen zien.

Update 7 mei 2003:

Ik kan zeggen dat het eindelijk weer vrij goed gaat met me. Ben gisteren 6 mei naar de neuroloog geweest en zoals ik al dacht bevestigde hij dat er gelukkig niets aan mijn hersenen te zien was. Wel waren mijn zenuwen en met name de grote zenuw achter mijn rechteroor behoorlijk geïrriteerd. Voelt ook als erg pijnlijk bij aanraking

Verder kon hij mij wel vertellen, dat het wel een gevolg kon zijn van een tekenbeet die ik jaren geleden gehad heb. Deze is indertijd niet behandeld met antibiotica.

Verder kon hij niets doen aan de gevolgen die ik nu nog heb overgehouden aan Bell. Mijn rechteroog knippert wel, maar gaat in slowmotion ten opzichte van mijn linkeroog. Blijven druppelen dus. Ook heb ik nog een dove plek aan mijn rechter mondhoek. Afwachten hoe lang dit nog zal gaan duren. De kans dat het niet geheel herstelt, is 30 procent.