Het verhaal van Harrie

Op 30 september was ik ’s morgens mijn tanden aan het poetsen en bij het spoelen merkte ik dat het water wat raar uit mijn mond liep. Toen ik in de spiegel keek, schrok ik me rot: heel mijn gezicht was scheef, een kwestie van een paar tellen. Mijn eerste gedachte: een t.i.a of een c.v.a. Omdat het rechts was, probeerde ik mijn linker arm en been te bewegen, dat ging prima.

Weekendarts gebeld. Ik kon meteen komen. Diagnose: Bell verlamming. Ik kreeg pijnstillers (want het was knap pijn gaan doen) en het advies rust te nemen en de dag daarop naar mijn eigen huisarts te gaan. Die stelde dezelfde diagnose. Vermoedelijke oorzaak stress en verminderde weerstand. Advies van hem: rust en voor de spiegel zo veel mogelijk die spieren proberen te bewegen (gekke bekken trekken) en met mijn tong de binnenkant van mijn wang stimuleren.Wel maakte hij voor mij een afspraak met een neuroloog. Van hem kreeg ik hetzelfde advies en ook om ’s nachts mijn oog dicht te plakken.

Na ongeveer 12 dagen van veel oefenen keeg ik barstende hoofdpijn en daarna kwam er een beetje beweging in. Ik kon mijn oog weer goed sluiten en er kwam weer wat beweging in mijn mondhoek. Na 6 weken kon ik weer een beetje fluiten en het ging heel langzaam een beetje vooruit. Wel bleef ik ontzettend moe maar dat hoorde erbij. Eind december ging het weer een beetje minder: weer een dof gevoel en als ik ’s morgens wakker word dan hangt mijn gezicht een beetje en moet ik eerst weer goed oefenen om er weer wat beweging in te krijgen.

Op advies van mijn huisarts ga ik a.s. vrijdag naar een acupuncturist. Ik hou jullie op de hoogte van de resultaten.

Een goede gezondheid en groetjes van Harrie.