Het verhaal van Gauwe

Hallo ik ben Gauwe, 42 jaar en getrouwd met Kath en we hebben 2 zoons. Ik behoor inmiddels ook tot de Bell’s Club en dit is mijn verhaal. Het begon allemaal in het pinksterweekend. Ik werd wakker met een enorme pijn in mijn achterhoofd en nek. Ik dacht dat ik wat verkeerd gelegen had en heb er voor de rest weinig aandacht aan geschonken. De pijn bleef en ik dacht dat het wel zou overgaan. Tot ik op de woensdag tijdens het drinken van een glas water een vreemde ijzer/bloed smaak kreeg aan de rechterkant van mijn tong.

Hierop raakte ik toch een beetje in paniek en heb, eigenwijs als ik ben, pas vrijdag de huisarts gebeld. Deze vertelde dat het leek op een ontsteking aan de aangezichtszenuw en ik moest het het weekend even aankijken. Tot op zaterdag mijn vrouw me zag en ik de letters P,V en F er niet meer normaal uitkreeg, toen sloeg de paniek toe. We dachten meteen aan een hersenbloeding of zoiets.

We zijn meteen naar de dokterspost gegaan waar de diagnose “ziekte van Bell” gesteld werd. Ik kreeg een kuur Zellitrek, zalf, pleisters en druppels voor mijn oog mee. Op zich viel de verlamming toen nog mee. Maandag was het hele feest compleet, alles aan de rechterkant hing, mijn oog ging niet meer dicht en ik werd knettergek van de pijn in mijn achterhoofd en nek. Daarbij was ik enorm moe, er zat gewoon helemaal geen energie meer in me.

Ik heb tot vrijdag de kuur opgemaakt, me gek gegeten aan de pijnstillers en versuft in huis rondgehangen. Ook heb ik het hele internet afgezocht naar meer informatie, omdat de artsen me eigenlijk niks konden vertellen. Zo kwam ik op deze site terecht en heb daar heel veel aan gehad.

Vrijdag zijn we teruggegaan naar de huisarts. Na zijn controle heeft hij me meteen doorverwezen naar een KNO arts in het ziekenhuis. We konden daar meteen terecht en deze heeft me alsnog een kuur Prednison en zwaardere pijnstillers gegeven. Ook moesten we terug voor een gehoortest om te kijken of er alleen een blokkade van de zenuw was of meer. Deze test was ok en ik was een beetje gerustgesteld.

De hoofd- en nekpijn was nog steeds onverminderd en ik was de nachten ervoor al de muziek aan het uitzoeken, omdat ik het echt niet meer zag zitten. Van alle doktoren hoorde ik dat rust het enige is dat helpt en ik probeer daar maar aan toe te geven, maar dat wordt op den duur ook steeds lastiger. We zijn nu inmiddels bijna 4 weken verder en het gaat heel langzaam ietsjes beter. Met de nadruk op langzaam.

Mijn oog gaat weer dicht, nog niet 100% maar ik slaap weer zonder het pleister-ritueel en er komt heel langzaam weer meer gevoel in mijn gezicht. De nek- en hoofdpijn is er nog steeds en daar ben ik niet gerust op. Ik moet vrijdag a.s. weer terug naar het ziekenhuis en hoop dan weer wat meer te horen over het vervolg. Ik ben nog enorm moe en daar is nog helemaal geen verbetering in.

Ik wil de mensen achter deze site en de schrijvers van de verhalen hartelijk danken. Het was een grote steun voor mijn gezin en mij.Ik probeer mijn steentje bij te dragen door mijn verhaal en dat is nog niet af. Wordt vervolgd.

Groet,
Gauwe

Update 5 juni 2006

Ik heb nog steeds lichte klachten. Met name als ik moe ben trekt mijn gezicht, ik hoor constant mijn hartslag in mijn linkeroog (heel vermoeiend) Kan geen kaars goed uitblazen en heb problemen met praten (hakkelen en niet goed uit mijn woorden kunnen komen). Niet wat ik zeg, maar hoe en dat is zeker lastig als je presentaties moet geven of veel moet praten