Het verhaal van Christine

Ik ben Christine uit België. Enkele maanden geleden, op een donderdagavond, kreeg ik plotse, scherpe pijnen in en achter m’n oren. Ik schonk er niet echt veel aandacht aan alhoewel ze aanhielden. De zondag nadien kreeg ik verschillende tiks in mijn gezicht en leek het of m’n smaakpapillen niet meer werkten. Ik was echter niet ongerust en overwoog om ’s anderdaags naar de dokter te gaan.

Toen ik ’s anderendaags wakker werd, voelde ik dat er iets heel erg mis was. Ik rende naar de badkamer en zag dat de linkerhelft van m’n gezicht verlamd was. Ik was helemaal overstuur en dacht dat ik een hersentumor of zo had. Mijn man heeft me naar de spoedgevallen van een ziekenhuis gebracht daar ik m’n dokter niet kon bereiken.

De dokters dachten meteen aan de ziekte van Bell maar echt zeker waren ze niet. De onderzoeken wezen ook geen enkele oorzaak aan. Ze raadden me aan om een cortisonekuur te volgen maar zeiden erbij dat dit waarschijnlijk niet echt effectief zou zijn maar wel het proberen waard.

Daar ik nog nooit van die ziekte gehoord had, was ik erg ongerust. De dokters zeiden me dat als er in de eerste 10 dagen geen beterschap was, het waarschijnlijk iets van lange duur ging zijn. De eerste 10 dagen was er echter geen verbetering merkbaar. Ik kon m’n ooglid niet sluiten zodat ik voortdurend oogzalf moest aanbrengen, eten en drinken waren niet eenvoudig en m’n oren deden ontzettend veel pijn. Ik werd ook overgevoelig voor geluid.

Daar de allopathie geen oplossing kon bieden, ben ik naar een voetreflexologe gegaan die via de voeten kon inwerken op de nervus facialis. Ik voelde me na die sessies steeds geweldig ontspannen en zag het resultaat in m’n gezicht. De 11de dag is er dan een lichte beweging gekomen in de mondhoek en nadien is het geleidelijk aan verdwenen. Het enige waar ik nu nog veel last van heb, is de overgevoeligheid van de oren.

Ondertussen was ik gaan snuisteren in boeken om te begrijpen waar dit vandaan kwam. Uiteindelijk vond ik een uitleg in een boek ‘Ziekzijn : signalen van de ziel’ van Dahlke die bij mij als een bom insloeg. De visie van de schrijver is dat er bij personen die dit krijgen, een ontzettende verscheurdheid is tussen hetgeen ze innerlijk voelen en hetgeen ze naar buiten tonen. Deze mensen zetten eigenlijk een masker op om te doen alsof alles ok is terwijl het eigenlijk helemaal niet zo is. Door deze ziekte wordt het opzetten van dit masker onmogelijk. De verscheurdheid is letterlijk op het gezicht te zien. Het wegvallen van de werking van de smaakpapillen wees er volgens hen op dat het ‘subject’ het leven niet meer kon smaken.

In mijn geval kan ik zeggen dat ik me helemaal terugvind in deze theorie en ben ik sindsdien aan mezelf aan het werken op dat gebied. Misschien dat deze getuigenis andere mensen kan helpen? Sterkte aan iedereen die hiermee te maken krijgt.

groetjes
Christine