Het verhaal van André

Een week voor kerst 2023. Tandenpoetsen en je mond willen spoelen terwijl ineens alles zomaar uit je mond loopt. Dat was schrikken. Mijn vrouw (oud verpleegkundige) constateerde een scheve mond en een li.oog dat nauwelijks sloot. Spraak en li.arm gecheckt omdat dit alles verdraaid veel leek op een tia. Goddank bleek, bij een bezoek aan de huisartsenpost dat dit ‘slechts’ een zgn. Bell parese was. 10 dagen een flinke dosering Prednison (50 mg. per dag) en een ooggel omdat juist het oog extra aandacht behoefde volgens de arts. Ook moest ‘s nachts het oog secuur afgeplakt worden. Eten, drinken en praten waren problematisch en de voorspelling voor mogelijke restschade na je 60ste (ik ben 68) nog vervelender. Hoe je hier aan komt is de vraag en hiermee citeer ik mijn huisarts. Twee weken ervoor wel een flinke kortstondige griep (geen Corona) doorgemaakt met als vreemde uitloop een tong die aanvoelde of er een laagje boter overheen gesmeerd was waardoor tevens weinig smaak. Hoe dan ook, na de Predinison kuur bleef een mogelijk alarmerende verhoogde glucosewaarde gelukkig uit en stond na ca. 4 weken mijn mond weer aardig recht. Mond en kaken bleven echter wel behoorlijk stijf (als na een tandartsverdoving) zodat ik nog een tijd worstelde met eten/drinken.(lees: knoeien) Bijkomstigheid was ook dat mijn kaak scheef was gaan staan en door een chiropractor gecorrigeerd moest worden. 

Mijn li.oog was na ca. 5/6 weken gelukkig weer goed sluitbaar. Het druppelen bleef, vanwege het mindere knipperen en de kans op uitdroging. Andere verschijnselen: vervelende pijn achter li.oor, div. nekspieren pijnlijk stram en het gevoel of alleen mijn li.hoofdhelft in een kater verkeerde. Ook vervelend is dat ik slecht tegen teveel bewegingen, ruis of stress kan. Van een bezoek aan een supermarkt of wat langer autorijden wordt ik dizzy. Na wat spelen met kleinkinderen of andere normaal zo gebruikelijke inspanningen moet ik dat echt afwisselen met een half uurtje liggen. Ik lees daar weinig over en ben benieuwd of deze overprikkeling en snellere vermoeidheid bij meerdere lotgenoten herkenbaar is. Ik krijg de indruk bij het lezen en horen van andermans ervaringen deze gezichtsverlamming zich op verschillende manieren voltrekt. Inmiddels februari ‘24 zie je aan mijn gezicht niet zoveel meer. Hiermee heb ik geluk. Eten, drinken en lang praten blijven een handicap dus de (hopelijk volledige) genezing zal nog even op zich laten wachten. Succes aan alle lotgenoten die in ieder geval van de schrik van een mogelijke tia zijn bekomen! Feit is dat een Bell parese sneller komt dan gaat en een portie geduld dus vereist is.