Het verhaal van Wil

Sinds dinsdag 13-5 kwam ook bij mij de dief van de nacht langs (de ziekte van Bell). ’s Morgens smaakte de boterham vreemd en de rest van de dag leek het erop dat ik mijn oog niet goed dicht kon knijpen. En je zal zien net op de dag dat je op cursus bent. Daar ik al 2 weken last had van mijn schouders en het naar mijn nek ging, dacht ik meer dat het daar vandaan kwam. Mijn vrouw heeft ’s avonds mijn nek en schouder gemasseerd.

De volgende morgen merkte ik wel dat mijn halsspieren niet reageerden aan de rechterkant. Uit voorzorg de dokter gebeld en kon daar een uur later terecht. Zij concludeerde dat het het geen attaque was maar facialisparalyse (een naam die ik natuurlijk niet kon onthouden).

Ze zou contact opnemen met mijn neuroloog waar ik 2 maanden geleden was geweest omdat ik bij het zwaar hoesten een paar tellen even het bewustzijn kwijt was. Daar toen neurologisch alles in orde was, belde de dokter mij een uur later terug dat ik niet naar de neuroloog hoefde maar dat ik medicijnen kreeg.

Vanaf donderdag ben ik begonnen met prednisolon en anti-virus tabletten. Ik heb geen last van pijnen of andere verschijnselen alleen dat mijn mond aan de rechterkant niet functioneert en dat mijn oog traant en niet goed mee knippert. Nu is het zaterdag en er is nog niet veel veranderd. Ik las over voetreflex en dat ga ik maar proberen. Ik hou een ieder op de hoogte.

Update:

Het is nu dinsdag 27 mei. Vanaf zaterdag is er weer een hoop gebeurd. Zondag heb ik voetreflex gehad en dat gaf niet de nodige reactie, ook al gaf hij aan dat de pijnen die ik voelde in de voet te maken hadden met mijn nek en mijn voorhoofd.

Het is ook zo geweest dat ik de maand ervoor last van hooikoorts had gehad. Misschien is dat wel de oorzaak geweest. Vanaf dinsdag 20 mei had ik het gevoel dat het iets beter ging of was dat maar schijn? Woensdag weer terug naar voetreflexmassage. De medicijnen langzaam weer aan het afbouwen en geduldig wachten.

Donderdag merk ik dat het al veel beter gaat. Elke ochtend oefende ik of ik al kon fluiten en donderdag kon ik weer een geluidje produceren. Ook het oog werkte weer mee. Vrijdag weer begonnen met werken en iedereen vond dat ik er al weer veel beter uitzag dan de maandag ervoor toen ik mijn gezicht had laten zien. In de dagen daarna kon ik mijn mond steeds beter tuiten en breed lachen.

Nu is het 2 weken geleden en kan ik zeggen dat alles weer voor 90% werkt. Die laatste 10% (spieren in de hals en laatste puntje in de mondhoek) hoop ik dat dat over een week ook verleden tijd is.