Het verhaal van Nelie

Laat Bell je persoonlijkheid niet afpakken! Mijn verhaal is net als alle andere verhalen, alleen werd Bell al mijn lotgenoot in maart 1985, na de bevalling van onze jongste zoon. Toen hij 10 dagen was werd ik ’s middags heel onrustig wakker na een kort middagdutje, die harde geluiden, die hoofdpijn, oorpijn en dat gezicht: wat was er met me aan de hand? De huisarts stuurde me diezelfde dag naar een KNO-arts, na dat onderzoek wist ik wat Bell was.

En nu, bijna 20 jaar verder, weet ik nog als de dag van gisteren dat de bodem onder je vandaan geslagen wordt! Je wilt niet meer naar buiten of naar plekken met meerdere mensen enz. Spiegels? Nee dank je! Lachen? Nee echt niet! Pijnstillers? Ja graag!! Met andere woorden: “je gaat door een hel!” (denk je)

Rare plekken op een andere plek dan in je gezicht kan je verbloemen, maar ja je gezicht is een ander verhaal! Nu ik er op terug kijk, weet ik dat het allemaal wel een plekje krijgt, ja mijn gezicht is scheef, ja mijn rechter oog is kleiner en zo kan ik nog heel wat meer minder prettige dingetjes opnoemen, maar weet je, het leven gaat verder en er zijn nog zoveel (veel ernstigere) andere rare ziektes op deze wereld, als iets op je pad komt zal je je er doorheen moeten slaan.

Nee, het is niet altijd makkelijk, ja natuurlijk wou ik dat mijn lach er weer normaal uitzag. Maar laten we eerlijk zijn: je hebt toch meer te bieden dan een mooie lach?! Al die jaren dacht ik dat ik iets had wat bijna niet voorkwam, nu deze site er is weet ik dus wel beter. Zoveel mensen die weten wat je doormaakt, en ik merk ook dat er nu iets beter mee om wordt gegaan, destijds deden ze bij mij niets! Ooit één spieronderzoek gehad in mijn gezicht, meer konden ze niet voor me betekenen.

Ook al gaat je verbetering niet snel, probeer van alles, baat het niet, schaden zal het zeker niet! Voor iedereen heel veel liefs en sterkte toegewenst.

Nelie