Het verhaal van Leslie

Na het lezen van jullie ervaringen heb ik besloten om ook maar eens in de pen te klimmen en mijn verhaal te vertellen. Ik ben op mijn 44e getroffen door de ziekte van Bell. De dag voor het zich openbaarde, had ik een voorval gehad met mijn kaak die (bijna) op slot kwam te zitten. Je kent het misschien wel, even flink gapen en dan bijna je mond niet meer dicht krijgen. Gelukkig kwam het niet zover, maar ik had wel flink wat napijn.

Na een dag gewerkt te hebben met de napijn kwam ik de volgende dag tijdens de ochtenddouche tot de ontdekking dat het water uit mijn rechtermondhoek liep en dat dit niet meer onder controle was te houden. En inderdaad (zoals uit jullie ervaringen) bleek na de bekende spiegelconfrontatie mijn gezicht er totaal anders uit te zien, rechtermondhoek en de ogen, jullie herkennen het wel.

Mijn vrouw belde direct de dokter en die stond al binnen 2 uur op de stoep. Na wat reflex-testen gedaan te hebben constateerde hij de ziekte van Bell. Was de oorzaak misschien het voorval van eergisteren geweest? Dokter kon het niet bevestigen en geloofde daar ook niet in. Er werden mij vitamine B-preparaten en rust voorgeschreven. Mijn huisarts wilde het voor een aantal weken aanzien en nog geen actie ondernemen omdat deze ziekte zich spontaan zou kunnen gaan herstellen.

Wat de oorzaak geweest zou kunnen zijn is mij eerlijk gezegd nu nog niet duidelijk. Wel heb ik uit jullie verhalen kunnen lezen dat stress een oorzaak zou kunnen zijn. Nou, hier herken ik me wel in omdat ik in mijn functie al jaren een behoorlijk druk bestaan leid. Veel te veel overwerken, slecht eten en dus verminderde weerstand. Dit is wat ik de afgelopen jaren op de zaak heb mee mogen maken.

Na een week of vier was er nog steeds geen verbetering zichtbaar, ik werd er moedeloos van: moest ik zo voortaan door het leven? Misschien een ooglapje of een donkere bril zodat ze mijn gebreken niet konden zien. Je bedenkt van alles. Totdat na een aantal massages aan mijn gezicht van mijn vrouw er ineens verbetering optrad. Ik kreeg weer wat beweging in mijn oogleden en wangen. Mijn dagen erna konden niet meer stuk en ik besloot dan ook om direct daarna mijn werk te hervatten, zij het voor halve dagen (op advies van de Arbo). Dit heb ik een week volgehouden en ik ben daarna weer volop aan de slag gegaan incl. overwerken.

Inmiddels ben ik ruim twee jaar verder en heb nog steeds de naweeën. Het strakke gevoel aan je gezicht, vermoeidheid, woorden laten vallen als je veel praat en de vele ups en downs die volgens mij kenmerkend zijn voor deze ziekte. Gelukkig kan ik met “Bell” goed overweg en heb ik een goede steun aan mijn werk en omgeving alhoewel ik vorige week een collega tegenkwam uit Singapore (die ik 3 jaren niet meer gezien had) die mij direct vroeg wat ik aan mijn gezicht had. Tja, dit soort opmerkingen komen weer hard aan en ik was de rest van de dag niet meer aanspreekbaar.

Met hoeveel procent mijn ziekte is genezen weet ik niet. Meer behandelingen dan alleen de vitamine B-kuur en wat massage heb ik niet gehad. Het enige wat ik eraan overgehouden heb, is het blijvend krampachtige gevoel aan mijn gezicht en de vermoeidheid. Verder laat ik nog al eens wat woorden ‘vallen’ als ik veel moet praten. Het gevoel dat je mensen niet meer durft aan te kijken zal wel altijd zo blijven.

Nou lieve mensen, ook ik moest mijn ei kwijt en heb steun gehad aan jullie verhalen omtrent deze ziekte.