Het verhaal van Aleid

Sinds de constatering dat ik een Bellse paralyse heb opgelopen, ben ik erg dankbaar dat deze site bestaat. Het gevoel dat je iets uitzonderlijks hebt gekregen, omdat je er nog nooit iets over gehoord hebt, veroorzaakt paniek: ‘als dit maar weer goed komt’. Door verhalen van andere patiënten krijg je het gevoel niet alleen te zijn en is het mogelijk de reeds door anderen uitgeprobeerde wegen ook in te slaan.

Twee weken geleden trok bij mij Bell aan de bel. Na weken van enorme vermoeiheid, chronisch verkouden zijn en de nodige stress binnen mijn eigen bedrijf kon het, achteraf gezien, niet uitblijven: er werd mij fysiek een halt toegeroepen.

Drie weken geleden had ik al steeds last van oorpijn aan mijn linkeroor en het gevoel van speldenprikken boven op mijn hoofd. Ik ging steeds vroeger slapen, maar het leek of ik elke ochtend nog vermoeider wakker werd. Het eten begon ook steeds minder te smaken, het gevoel dat alles hetzelfde en vooral vet smaakte. Blaasjes aan de zijkant van mijn tong en een pijnlijke tong.

Toen ik het weekend echt lang had uitgeslapen (12 uur) werd ik wakker met een doof gevoel aan de linkerkant van mijn gezicht, mond en tong. Het leek alsof de tandarts ongemerkt een narcose had toegediend. Ik wijtte het aan ongelofelijk vast slapen op mijn linkerkant. Naarmate de dag vorderde, werd mijn gezicht stijver. Ik kreeg mijn oog niet meer goed dicht, het praten ging raar, om maar over eten en drinken te zwijgen. Ik zag er ook niet uit, spierwit, schrok van mezelf. Mijn eerste gedachte was een beroerte.

De volgende dag op maandag gelijk naar mijn huisarts gegaan. Eigenlijk constateerde hij gelijk ‘Bells paralyse’ en stelde mij gerust dat dit een tijdelijke zaak zou zijn, iets wat met een goede medische begeleiding binnen enkele weken weer vanzelf zou genezen.

Om toch zeker van zijn zaak te zijn en voor overleg m.b.t. de juiste te kiezen therapie nam hij contact op met een neuroloog in het ziekenhuis Hilversum. Deze neuroloog kende ik al doordat we een aantal andere klachten (gevoelloosheid in mijn linkerarm en mijn benen) kort daarvoor door hem hadden laten onderzoeken, echter zonder enig resultaat

De neuroloog ontving mij nog dezelfde dag, stelde dezelfde diagnose, meldde mij dat het niets met mijn andere klachten te maken had en stelde mij ook gerust over de afloop. Voordat hij de medicatie ging bepalen nam hij contact op met de KNO-arts bij wie ik ook onmiddellijk terechtkon. Een fantastische samenwerking lijkt me. De KNO-arts constateerde niets vreemds en kon ook niet echt een middenoorontsteking vaststellen (hetgeen blijkbaar bij deze ziekte regelmatig voorkomt).

Terug bij de neuroloog werd het hele plaatje nog eens bekeken en werd vastgesteld dat ‘mijn’ Bells paralyse ontstaan was door het virus ‘Herpes simplex’ (koortslip) in combinatie met vermoeidheid, kou en stress. Ik kreeg een recept mee voor 10 dagen bestaande uit 2 medicijnen die het virus zouden doden en de ontsteking laten verdwijnen: 30 x Zelitrex (500 MG) en 23 x Prednisolon (20 MG).

Vandaag zit de (medicatie) kuur erop. Ik heb veel geslapen en voel me fysiek ontwaakt. De kleur op mijn gezicht is terug en ik heb weer goede zin om dingen te doen. Echter de linkerkant van mijn gezicht is nog steeds uitdrukkingsloos. Wat er gedurende de kuur ook is ontstaan is dat ik behoorlijke zenuwpijnen ben gaan voelen in mijn gezicht, vooral rond mijn oor en bovenop mijn hoofd.

Ik houd het er maar op dat het beter pijn kan doen dan doods voelen, omdat er dan wellicht iets gebeurt. En aangezien het volgens de doktoren al met al 4 weken kan duren ga ik er maar vanuit dat dit tekenen zijn van herstel. Ik ben zo optimistisch omdat ik weer een heel klein beetje mijn linkerwenkbrauw kan bewegen.

Update 17 april 2003:

Zoals beloofd mijn vervolgverhaal. Op 19 maart meldde ik dat twee weken daarvoor de diagnose Bellse Paralyse bij mij was vastgesteld. Na een medicatie van 10 dagen ben ik vervolgens, door een tip op uw site, in contact getreden met een voetreflextherapeute in Weesp. Mijn uitgangspunt was: baat het niet dan schaadt het niet en mijn verwachtingen waren blanco.

Nu vier weken later kan ik zeggen dat ik een boeiend avontuur ben aangegaan en dat niet alleen ten aanzien van het herstel van mijn linker gezichtshelft maar voor mijn hele lichaam. Via je voeten, heb ik geleerd, is het mogelijk je hele lichaam te stimuleren, blokkades op te heffen en het lichaam impulsen te geven zichzelf te genezen.

Ik zal me in dit verslag beperken tot de effecten die de therapie heeft op de klachten van de Bellse Paralyse, maar ik kan vertellen dat het effect bij mij ook groot is ten aanzien van de algehele genezing van jarenlange lichamelijke klachten.

De reactie van mijn verlamde gezichtshelft tijdens de eerste behandeling was heftig. Prikkels van boven op m’n hoofd tot in mijn nek en hevige zenuwpijnen vooral van mijn wang en bij mijn oog en oor. Het oog traande alsof het nooit meer zou stoppen.

Doodmoe en kapot was ik na de eerste behandeling. Geslapen ongelofelijk, wel 14 uur. De volgende dag dacht ik een kleine verbetering rond mijn oog te bemerken, toch bleven vooral de zenuwpijnen erg dominant. Moe, moe en nog eens moe en dus slapen kenmerkten de dagen erna.

Vier dagen later behandeling 2. Iets minder heftige reacties tijdens de 1ste behandeling, maar toch. Wederom zenuwpijnen. Vrij vlot na de behandeling kon ik ineens mijn mondhoek weer een beetje naar boven bewegen en had ik het gevoel enorme spierpijn te hebben in mijn wang. Er kwam dus weer gevoel terug, er was actie, YES!!

De volgende behandelingen kenmerkten zich door de ene keer duidelijke reacties in het gezicht en de andere keren minder. Al met al werd mijn gezicht de afgelopen weken veel beweeglijker, is mijn smaak terug, 90% van mijn mimiek terug, traant m’n oog niet meer en beweegt mijn mond weer normaal.

Een gekke ervaring in het proces vond ik dat op een gegeven moment mijn ‘zieke’ gezichtshelft weer redelijk normaal kon bewegen, maar dat het onduidelijk was of het al dan niet meeging in de normale mimiek van de andere helft.

Ik ben nu 6 weken verder na de gestelde diagnose en 6 behandelingen bij de voetreflextherapeute. Een buitenstaander ziet niets vreemds meer aan mijn gezicht, althans laat ik het zo zeggen, ik krijg geen opmerkingen meer. Ikzelf weet en zie dat het allemaal nog niet helemaal genezen is. Voornamelijk mijn oog doet nog niet helemaal mee. En dan bedoel ik dat het nog steeds een andere (koelere) uitdrukking heeft dan het gezonde oog en nog niet altijd parallel sluit en knippert. Mensen die me niet kennen denken dat ik regelmatig knipoogjes uitdeel en ik laat ze in die gedachte.

En met m’n linkeroor hoor ik nog steeds duidelijker dan met de andere en af en toe faalt mijn linker gezichtshelft nog, voornamelijk als ik lach, in het meegaan met de natuurlijke mimiek. Maar dat er een duidelijke opwaartse lijn is mag duidelijk zijn. Ik wens iedereen die Bell ontmoet(te) een spoedige genezing toe, ik gun een ieder van harte een 10-rittenkaart bij een voetreflexzonetherapeut en spreek nogmaals de dank uit voor deze site die me de juiste tip gaf en een hoop was in bange dagen.

Update 23 juni 2006:

Mijn gezicht is weer zoals het ooit was en ik durf dus te zeggen dat mijn toestand zeer verbeterd is en ik geen klachten meer heb. Echter ik merk dat de linkerkant van mijn gezicht waar ooit de verlamming optrad wel een zwakke plek is gebleven. Als ik hard gewerkt heb en dus vermoeid ben begint m’n linkeroog te zeuren en mijn linkeroor (op de plek waar de gezichtszenuw langs loopt) wordt pijnlijk. Dus weet ik dat de zwakke plek zal blijven. Positief gezien interpreteer ik het maar zo dat ik nu een signaalfunctie erbij gekregen heb en ik op tijd m’n rust moet nemen. Want natuurlijk blijft de angst bestaan voor een 2de keer. Het lukt alleen niet altijd om die rust ook te nemen….. :-)

De voetreflextherapie die ik t/m vorig jaar heb gehad heeft mij er absoluut bovenop geholpen. De tip destijds vanuit deze site dat deze therapie zou helpen was dus super!!!! Waarvoor nog hartelijk dank!